Δημιουργική γραφή

                 ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΓΝΑΝΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2012-2013                         

         ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

           Στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας έγινε μια προσπάθεια από τους μαθητές της Α' και Β' Γυμνασίου για δημιουργική γραφή. Συγκεκριμένα, αξιοποιώντας τους τίτλους των κειμένων που περιέχονται στο σχολικό βιβλίο, διδαγμένων και μη, οι μαθητές ανέλαβαν να συντάξουν μικρά κείμενα που να περιέχουν κάποιους απ' αυτούς. Ακολουθούν τα κείμενα των μαθητών. Ελπίζουμε να βρείτε την προσπάθειά μας ενδιαφέρουσα και ...να μας κρίνετε με επιείκεια!

                                                                                    Η φιλόλογος,

                                                                        Κεχαγιόγλου Ευαγγελία ΠΕ02

               Τάξη : Α' Γυμνασίου

        Την Καθαρή Δευτέρα πήγα να δω τη ζωή στη Σύμη που μου είχε πει ένας πιστός μου φίλος οτι αξίζει να πάω εκείνες τις μέρες .Αλλά δεν πήγα μόνο γι΄αυτό.Μου άρεσαν πολύ τα θαλασσινά τραγούδια και αποφάσισα να πάω εκεί που είναι και νησί.

         Εκτός αυτού από την Καθαρή Δευτέρα και μετά θα αμολάνε τα τσερκένια σε όλη τη Σύμη.

          Εκεί που πήγα με περίμενε η Νινέτ,μια φίλη μου.Πήγα με πλοίο στη Σύμη και έτσι συναντηθήκαμε στο λιμάνι.Όταν με πήρε και με πήγε στο σπίτι της,που είχε έναν τεράστιο κήπο,μου έδειξε τα δωμάτια και τα κατατόπια,μου έδειξε ακόμη τα ζωάκια της,που ήταν ένα πουλάκι και η γάτα του παπά, που δεν κατάλαβα γιατί την έλεγε έτσι.Τέλος,βγήκαμε στη γειτονιά με τα τσερκένια μας μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους κι έτσι αποφάσισα ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν χωρίς επιστροφή καθώς θα έμενα εκεί.

                                                                                           Αηδόνη Αγγελική

      Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια παρέα παιδιών που ζούσε στο χωριό και πήγε βόλτα στο δάσος.Τραγουδούσαν θαλασσινά τραγούδια και χόρευαν.Φοβόντουσαν βέβαια για τα φαντάσματα γιατί ένα παιδί τους είχε αφηγηθεί μια τρομακτική Πασχαλινή ιστορία.Αυτό όμως δεν τα ενοχλούσε και κάθισαν να απολαύσουν τα φρούτα που μάζεψαν από τα δέντρα και επίσης το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα.Το μεγαλύτερο παιδί μάλιστα,η Μαρία,τους έλεγε πώς ήταν η ζωή στη Σύμη που έμενε πριν λίγα χρόνια.Τα πράγματα στρώνουν περισσότερο αφού ο καθένας αφηγείται τη δική του ιστορία.Μετά άρχισαν να λένε αγάπης λόγια και για τον πιο πιστό φίλο από την παρέα.Η Δάφνη τους έλεγε για μια παλιά φίλη της,τη Λεώνη,που μετά από ενα ατύχημα βρέθηκε σε αναπηρικό καρότσι.Το ξανθό παιδί της παρέας,ο Γιώργος,τους έλεγε ότι είχε ένα πουλάκι στο σπίτι του,αλλά κάποια μέρα έφυγε από το κλουβί του και το έχασε.Τα κόκκινα λουστρίνια της Κατερίνας έκαναν σε όλους εντύπωση.Άρχισε να βραδιάζει και τα παιδιά πήγαν στο σπίτι τους για να τα αφηγηθούν όλα στους γονείς τους!

                                                                    Αλεύροντα Μαρία-Ελισάβετ

       Η ζωή στη Σύμη είναι πολύ διασκεδαστική.Έχει ένα Γραφείο ιδεών που πάνε άτομα όπως η Νινέτ, η Δάφνη, η Λεώνη καιο Βάνκας, για να πάρουν ιδέες για τη ζωή τους.Παράδειγμα,ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 1940,πήγαν δύο πιτσιρίκοι και ρώτησαν πώς να πετάνε τα τσερκένια.Το ξανθό παιδί,παραμονή Χριστουγέννων,πήγε να βρεί την αγαπημένη του παιδιού με τα σπίρτα.Το γραφείο ιδεών του είπε όταν τη βρεί να της πει αγάπης λόγια και τον Ολυμπιακό Ύμνο κι έτσι θα γίνει δικιά του.

                                                 

                                                Κακούρης Αλέξανδρος

     Ένα καλοκαιρινό απόγευμα ο παππούς και το εγγονάκι πήγανε στο πάρκο.Τα τζιτζίκια στήσαν το χορό και ακουγόταν υπέροχο το τραγούδι τους . Σε λίγο ήρθε  η

  Νινέτ και άρχισε το ξανθό παιδί  και το κορίτσι το  παιχνίδι. Όταν κουράστηκαν ,                                                                           

 πήγαν στον παππού και του ζήτησαν να τους πει θαλασσινά τραγούδια. Ήξερε πολλά ο νησιώτης παππούς . Τους είπε και το “Ύπνε μου και έπαρέ μου το ”,  “Ένας                                    

αετός περήφανος ”, “ η κόρη που λάμπει” και τα παραμύθια“ Η πείνα του Καραγκιόζη” και  “Ο φτωχός και τα γρόσια ”. Όταν γύρισαν στο σπίτι , το παιδί ήταν τόσο πεινασμένο που άρπαξε ένα κομμάτι ψωμί και είπε ότι το πιο γλυκο ψωμί  είναι της μάνας μου.

                                                                             Μπούρης Χρήστος

       

     Μια φορά είχα πάει εκδρομή μαζί με την οικογένειά μου.Η ζωή στη Σύμη ήταν πολύ όμορφη.Μαζί μας είχε έρθει ο παππούς και το εγγονάκι του.Έπειτα ήρθε μαζί μας το ξανθό παιδί μαζί με τη Δάφνη.Στο δρόμο που περπατούσαμε γνωρίσαμε ένα παιδί που έγινε ο πιο πιστός μας φίλος.Στα φανάρια είδαμε το παιδί με τα σπίρτα.Έπειτα, πάνω σ΄ ένα παγκάκι, είδα ένα μικρό πουλάκι.Μετά πήγαμε σ΄ ένα μαγαζί για να φάμε μανιτάρια στην πόλη που μας τα πρόσφερε μια στρίγκλα και καλλονή.Απέναντι σ΄ ένα μαγαζί κάποιοι πιτσιρίκοι χόρευαν το τραγούδι ¨΄Ενας αετός περήφανος¨.Έπειτα κάναμε μια μεγάλη βόλτα κοιτώντας την Αθήνα.

                                                                                            

                                                                                      Σερβιτόρου Φωτεινή

                                                                                 

             Τάξη:  Β' Γυμνασίου

       Μια Κυριακή στην Κνωσό η κυρία Νίτσα μας διηγήθηκε μια ιστορία που συνέβη περίπου έτσι.

Κάποια Χριστούγεννα στην Αθήνα ήρθαν δύο γράμματα της Χαράς.Το ένα ήταν από τη φίλη της την Καλλιπάτειρα  και το άλλο από την τοπική ομάδα.Η φίλη της της έλεγε ότι πήγε σ' ένα Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας με το λεωφορείο για να βρεί δουλειά.Την κράτησαν εκεί και μετά την έστειλαν στην εξοχική Λευκάδα.Την είχαν ενημερώσει ότι εκεί έχει μεταξοσκώληκες,λύκους,σκατζόχερους.Αυτή νόμιζε ότι στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας δε θα υπάρχουν τέτοια ζώα παρά μόνο οι γάτες των φορτηγών.Όμως έκανε λάθος και πήγε σ'ερημωμένα χωριά.Εκεί δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο τ' άσπρο ξωκλήσι και χαλασμένες γειτονιές.

     Το δεύτερο γράμμα έλεγε για την τρίπλα των ονείρων του Βασίλη που η Άννα του Κλήδονα τον βοήθησε να την πραγματοποιήσει.Για να γιορτάσουν την επιτυχία της τρίπλας πήγαν στον Καραγκιόζη ένα ελληνικό θέατρο σκιών.Εκεί είδαν την ιστορία του δαχτυλιδιού,τις Θερμοπύλες και το μικρό πρίγκηπα και την αλεπού.Ύστερα πήγαν να διασκεδάσουν στα καμένα και άκουσαν το τραγούδι του Γιανγκ.Έφαγαν γλυκό του κουταλιού.Μετά ξεκίνησαν μια συζήτηση για τη μητέρα του Βασίλη που είχε χτυπήσει αλλά η επιστροφή του Ανδρέα λιγόστεψε τον πόνο της.Μετά από λίγο η κυρία Νίτσα σταμάτησε για να πάρει μια ανάσα κι εγώ πριν ξεκινήσει τη διέκοψα κι άρχισα να λέω μια ιστορία από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ.Η ιστορία έλεγε ότι έξι χιλιάδες νέοι από δόξα και θάνατο καταστράφηκαν.Αυτό έγινε γιατί ήθελαν να υπερασπιστούν τη χώρα τους αλλά ο άλλος στρατός ήταν πιο ισχυρός κι έτσι απέτυχαν.Δύο άνδρες μόνο επέζησαν βαριά τραυματισμένοι.Αυτοί ήταν ο Τάκη-Πλούμας και ο Διγενής.Ο Διγενής έγραψε ένα ποίημα που λεγόταν “όταν πεθαίνει ένα παιδί”.Αυτό το ποίημα μιλούσε για ανθρώπους και δελφίνια γιατί όταν πεθαίνει ένα παιδί λυπούνται και οι δύο πολύ.Αυτή την ιστορία την είπα γιατί μου έκανε πολύ εντύπωση.

     Όταν τελείωσα την ιστορία,η κυρια Νίτσα έφυγε και μας ευχαρίστησε γιατί πέρασε ένα υπέροχο απόγευμα.Εγώ τότε αποφάσισα ότι θέλω να πα στην ξενιτιά.Όμως η μητέρα μου μου είπε να μην πάω γιατί οι Κυριακές στη θάλασσα είναι υπέροχες κι εγώ θα τις χάσω.Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μην πάω.

                                                                     

                                                                                                                    Μάμαλη Νίκη

     Η Άννα του Κλήδονα που έμενε στην εξοχική Λευκάδα είχε ένα γιο και τον άφησε στην κυρία Νίτσα που ήταν η μάνα της.

       Κάποια Χριστούγεννα η Άννα του Κλήδονα αποφάσισε να πάει στο Τόκιο.Στη διαδρομή της έπιασε συζήτηση ένας κύριος,ο Τάκη-Πλούμας, που πήγαινε κι αυτός εκεί.Άρχισε να της μιλάει και για πολλή ώρα της είπε αμέτρητες ιστορίες.Αρχικά, της μίλησε για την ιστορία του δαχτυλιδιού, μετά για κάποια κείμενα από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ,αργότερα για την ιστορία του λαβύρινθου,τα λουλούδια της Χιροσίμα και για πολλά άλλα.Όταν τελείωσε ο Τάκη-Πλούμας ξεκίνησε εκείνη.Του μίλησε για το γιο της, ο οποίος όταν ήταν μικρός δεν μπορούσε να κοιμηθεί κι εκείνη του διάβαζε πολλά παραμύθια όπως ο μικρός πρίγκηπας και η αλεπού,ο μεταξοσκώληκας,ο σκατζόχερος,οι γάτες των φορτηγών,οι άνθρωποι και τα δελφίνια, ο λύκος και άλλα παραμύθια.

     Όταν ο γιος της μεγάλωσε, είχε κάνει πολλά όνειρα.Κάποια απ' αυτά έγιναν πραγματικότητα.Αρχικά,έκανε την τρίπλα των ονείρων του κι έπειτα μπήκε στην τοπική ομάδα και συνέχισε να ονειρεύεται.Όταν σταμάτησε να μιλάει για το γιο της,ξεκίνησε να λέει για τον πατέρα του,τον άντρα της,που ήταν από τις Θερμοπύλες και είχε πάει στο Τόκιο και χάθηκε για χρόνια.Πήγε κι αυτή να τον ψάξει αλλά δεν τον βρήκε.Μετά όμως από χρόνια,ένα Πάσχα τ' Απρίλη που το παιδί πήγαινε σχολείο,επέστρεψε ο Αντρέας, ο πατέρας του παιδιού,και τότε έγιναν ξανά οικογένεια και τα πουλιά του δέλεαρ Θεού ξεκίνησαν να κελαηδούν χαρούμενα.

     Όταν τελείωσε για τον άντρα της,άρχισε να μιλάει για τη μάνα της,την κυρια Νίτσα, η οποία έμενε στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στις χαλασμένες γειτονιές,την εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας.Όταν πρωτοκατέβηκε στη Σμύρνη, μια ηλικιωμένη κυρία της έμαθε να φτιάχνει ένα γλυκό του κουταλιού.Για να ζήσει εργαζόταν ως τραγουδίστρια,τραγουδούσε αρχικά δημοτικά τραγούδια της ξενιτιάς όπως “θέλω να 'πα στην ξενιτιά”,¨ξενιτεμένο μου πουλί”.Επίσης,τραγουδούσε κι άλλα όπως το τραγούδι του Γιανγκ,μαλαισιακά τραγούδια και πολλά άλλα.

      Μετά από χρόνια,η κυρία Νίτσα βαρέθηκε να δουλεύει σαν τραγουδίστρια και αποφάσισε να βρεί άλλη δουλειά.Πήρε μια μέρα το λεωφορείο και πήγε στο Γραφείο ευρέσεως εργασίας και βρήκε μια δουλειά που της ταίριαζε και της άρεσε πολύ.Η δουλειά που βρήκε ήταν στην Κόρινθο.Εκεί η κυρία Νίτσα είχε μια φίλη, τηνΚαλλιπάτειρα, που ζούσε χρόνια στην Κόρινθο πίνοντας ήλιο κορινθιακό.Η Καλλιπάτειρα είχε κι αυτή ένα γιο και της άρεσε να του λέει το “Νανούρισμα στο γιο μου” του Ναζίμ Χικμέτ.Μ' αυτά και μ' αυτά το ταξίδι τελείωσε και φτάσαμε στο Τόκιο χωρίς να το καταλάβουμε.

                                                  Μιχάλη Ειρήνη